Trochę o "Prześcignąć przyszłość"

Pisanie… czym ono dla mnie jest? Spytajcie muzyka, czym jest dla niego dźwięk, co czuje przy każdym pociągnięciu struny czy uderzeniu klawisza. Spytajcie aktora, jak to jest wyjść na scenę i wcielić się w inną postać. Tworzenie jest jak oddychanie. Tak jakby każde słowo było siłą napędową, a każde nowe zdanie terapią, pozwalającą odbić się od doczesności i zostawić rutynę gdzieś daleko za sobą. To niepowtarzalne uczucie, gdy przelewa się na papier swoje myśli, które krystalizują się i kształtują w spójną całość, a niekiedy rozpełzają się, tworząc jeszcze większy chaos, niż ten panujący w głowie. Pisanie jest jak narkotyk. Po napisaniu jednego słowa chce się wciąż pisać i pisać. Dokładnie to zawsze czuję, gdy biorę pióro do ręki i zaczynam pisać, zmieniając puste, białe kartki w jakąś historię.

„Prześcignąć przyszłość” to moja pierwsza, w pełni ukończona powieść. Wcześniej próbowałam już swoich sił w krótkich opowiadaniach, wszystkie jednak w ostateczności lądowały na dnie szuflady, ukryte przed jakimikolwiek spojrzeniami. Pomysł napisania dłuższej formy podsunęła mi jedna z najważniejszych dla mnie osób, czyli moja najlepsza przyjaciółka, umieszczona w dedykacji. Wtedy wszystko się zaczęło. Kształtowanie postaci, wymyślanie ich losów i powiązań między nimi, a także obmyślanie fabuły i wątków, tak, by wszystko ze sobą współgrało. Później zaczęło się pisanie, w szkole, w autobusie, na przystankach – wszędzie, gdzie się dało, byle jak najszybciej skończyć i móc zacząć przepisywanie całości do komputera. Oczywiście nie obyło się bez korekty, dotyczącej nie tylko stylu, ale również fabuły, ponieważ w trakcie przepisywania zmieniło się wiele koncepcji co do losów bohaterów. Pierwotna wersja różni się więc od tej ostatecznej pod tyloma względami, że zdają się to być niemal osobne historie.

Teraz, po dwóch latach od rozpoczęcia pracy nad „Prześcignąć przyszłość”, chciałabym się podzielić moją powieścią z szerszym gronem, niż tylko z moimi przyjaciółmi i znajomymi. Liczę na szczere opinie i życzę przyjemnej lektury. J